Ur. 29.05.1930 r. w Szczytnikach Duchownych, zm. 26.03.2001 r. w Szczecinie, hokeista na trawie, reprezentant kraju, olimpijczyk. Uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum. Absolwent Politechniki Szczecińskiej na Wydziale Elektrycznym. Grał na pozycji pomocnika. Zawodnik Spójni Gniezno i AZS-u Szczecin, w czasie służby wojskowej grał w OWKS Wrocław i Poznań (1954/55). Sześciokrotny mistrz Polski w barwach gnieźnieńskiej Spójni (1948/53). Pięciokrotny reprezentant kraju w latach 1950--53. Ze względu na pracę zawodową i studia nie mógł się poświęcić całkowicie grze w kadrze narodowej. Olimpijczyk z Helsinek (1952), z drużyną zajął 6. miejsce. Po zakończeniu kariery sportowej działacz AZS-u Szczecin. Jego bracia Heliodor, Jan i Anatol oraz kuzyn Narcyz również należeli do czołowych hokeistów na trawie. Mistrz sportu w 1955 r. wyróżniony został Srebrną Odznaką Honorową Polskiego Związku Hokeja na Trawie.

Adamkiewicz Wiktor
Ur. 1.04.1932 r. w Równem (Ukraina), zm. 6.11.2011 r. w Gdańsku. W 1950  matura w I Liceum Ogólnokształcąctm  im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie. Profesor zwyczajny, doktor inżynier ekonomii, absolwent PGiL (1950). W 1954 r. uzyskał dyplom inżynierski, a w 1956 r. dyplom magisterski na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej, w 1963 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych tegoż wydziału, w 1968 r. – tytuł docenta, w 1990 r. – tytuł profesora w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni, od 1993 r. tytuł profesora zwyczajnego tej uczelni. W latach 1952-63 pełnił kolejno funkcje zastępcy asystenta, asystenta, starszego asystenta i adiunkta Katedry Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki. W latach 1964-71 był kierownikiem Zakładu Maszyn i Urządzeń Przetwórstwa Rybnego Politechniki Gdańskiej. W latach 1969-91 piastował funkcję kierownika Zakładu Podstaw Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni, pełniąc zarazem funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego (1969-72), prorektora ds. nauczania (1972-77) tej uczelni. Od 1991 r. był profesorem nadzwyczajnym, a następnie profesorem zwyczajnym w Katedrze Podstaw Techniki Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. W latach 1995-2002 wykładał na Wydziale Zarządzania i Ekonomii w Katedrze Inżynierii Systemów Produkcji Politechniki Gdańskiej, od 2002 r. w International Institute for Advanced Studies in System Research and Cybernetics, c/o University of Windsor, Winsor, Ontario w Kanadzie. Prowadził wykłady z takich dziedzin jak m.in.: procesy innowacyjne, organizacja przygotowań produkcji, inżynieria zarządzania, inżynieria eksploatacji, organizacja i sterowanie gospodarką remontową. Zajmował się takimi zagadnieniami jak: projektowanie w zarządzaniu, proces podejmowania decyzji oparty na projektowaniu przedsięwzięć i struktur, projektowanie rozwoju firmy ze specjalnym uwzględnieniem modernizacji struktur i procesów roboczych i obsługowych, podejście holistyczne do projektowania technicznych i organizacyjnych struktur firmy, „Business plan” jako założenie projektowe przedsięwzięcia gospodarczego, „Feasiblity study” jako projekt wstępny przedsięwzięcia gospodarczego, teoretyczne i praktyczne podstawy optymalnego wykorzystania maszyn i urządzeń technicznych, podstawowe problemy projektowania i projektoznawstwa dla potrzeb zarządzania firmą. Prace wykonane w ramach programów badawczo-rozwojowych to m.in. sprawozdania z technologii remontu automatycznych maszyn do filetowania Baader-99 i Baader-150, przyspieszona metoda warstwowa badania gotowości technicznej statków, optymalizacja i eksploatacja wybranych silników i urządzeń automatyzacji. Był członkiem wielu organizacji m.in.: Komitet Transportu PAN – Sekcja Technicznych Środków Transportu, Komitetu Budowy Maszyn PAN – Sekcja Podstaw Eksploatacji Maszyn, Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Komitet Prezydialny PAN ds. Eksploatacji Majątku Trwałego (członek prezydium), Polskie Towarzystwo Cybernetyczne (wieloletni prezes Zarządu oddziału oraz sekretarz naukowy i prezes Zarządu Głównego), Międzynarodowy Instytut Zaawansowanych Studiów Badań nad Systemami i Cybernetyką (Ontario, Kanada). Był członkiem organizacji zagranicznych. Opublikował 334 pozycje bibliograficzne, w tym 170 prac recenzowanych: 5 książek, 4 rozdziały autorskie w monografiach krajowych, 21 rozdziałów autorskich w monografiach zagranicznych, 2 skrypty, 37 artykułów w krajowych czasopismach naukowych, 4 artykuły w naukowych czasopismach zagranicznych, 36 publikacji w materiałach krajowych sympozjów, 37 publikacji w materiałach zagranicznych kongresów, 24 prelekcje w międzynarodowych kongresach oraz liczne sprawozdania z badań. Wypromował 4 doktorów, 366 magistrów (34 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej, 128 na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, 204 na Wydziale Zarządzania i Ekonomii Politechniki Gdańskiej). Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia m.in. doktorat honoris causa Uniwersytetu w Ontario w Kanadzie, nagrodę za najlepszą publikację (2000 r., sympozjum w Liege, Belgia), nagrody Rektora Politechniki Gdańskiej za działalność publikacyjną i dydaktyczną (w latach 1997-99), Nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego, Ministra Żeglugi oraz Ministra Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Tadeusz W. Hermanni 

Jak ten dzień 30 kwietnia 1951 roku widział Marian Pic w swojej książce „Niebo za kratami”

„.......Koniec kwietnia; piękna wiosenna pogoda nie sprzyja naukowym dyskusjom. Mimo wszystko całe dnie wypełnia omawianie tematów "z pola­ka". Matematyka opanowana - wydaje się, że lepiej, jak dobrze. To zasługa obecnego dyrektora liceum, prof. Mallowa, człowieka nietuzinkowego, mą­drego, w którego wydaniu ten zdawałoby się trudny przedmiot, stał się dla mnie prawdziwą pasją i przygodą. Rozwiązywanie problemów matema­tycznych sprawiało mi dużo przyjemności.

Po pisemnych pracach z polskiego i matematyki zostanie trochę czasu na wygładzanie i utrwalanie przedmiotów na II część egzaminu dojrzałości.

Przez okno otwarte czuje się wiosnę. Korci, by zostawić maturalne przygotowania, zapomnieć o obowiązkach i ruszyć do Jankowa - do lasu, nad wodę. Wszędzie zieleń, pełno cichych odgłosów otaczającej nas przy­rody i nasze przekrzykiwania. Sielanka ... Jest późny wieczór. Minęła 22⁰⁰ . Jeszcze tyle pracy. Dzwonek do drzwi wejściowych. Chyba wrócił Jasiu – brat. Dlaczego jednak tak natarczywie i długo dzwoni. Otwieram bez wa­hania. W drzwiach dwóch wysokich silnie zbudowanych mężczyzn. Nie przedstawiają się. Bezpardonowo wchodzą do mieszkania, usuwają mnie z drogi. Nie próbuję ich zatrzymać. Nie te wymiary. Jeden z wprawą sprawdza moje kieszenie, obmacując je z zewnątrz. Drugi jest już w moim pokoju Domagają się wydania broni, ulotek, plakatów. Zaczynają rewizję. Tak jak na filmach. Tam jednak robili to hitlerowcy. Książki lądują na ziemi, wcześniej pobieżnie przerzucanie stronic tak, by ewentualnie luźne kartki wypadały na stół, potem w kąt pokoju. Szafa biblioteczna jest pełna. Na półkach stoi także kilka tomów klasyków marksizmu - leninizmu, koniecznych w szkole dla zrozumienia nowego, wspaniałego świata komu­nizmu. Te jednak nie wzbudzają ich zainteresowania. Chwała Bogu! Ich wnętrza zawierają dość niecenzuralne dopiski, szczególnie na kartkach z portretami wodzów rewolucji proletariackiej. Byłby naprawdę duży kło­pot, gdyby to przeczytali. Interesują ich książki historyczne, te o tematyce powstania styczniowego, wielkopolskiego, literatura legionowa, Ossendowski, wspomnienia luminarzy międzywojnia.  Część książek odkładają.   To samo dzieje się z maszyną do pisania i kalkami maszynowymi. Zabierają aparat fotograficzny i wszystkie filmy oraz mały aparat radiowy - krzyk ówczesnej techniki, który też będzie dowodem rzeczowym. Przedmioty te nigdy nie wrócą do domu. Ta rewizja "fachowców" przeniosła się do pozo­stałych pokoi, również do dziecinnego, gdzie w łóżeczkach leżało moje najmłodsze rodzeństwo - siostra Hanka i najmłodszy - Wojtuś. Również brutalni, bezwzględni, precyzyjni, przewracanie materacy, przeszukiwanie szafki z zabawkami. Żadnych zbędnych pytań i informacji. Idziesz z nami. Wrócisz po wyjaśnieniu kilku spraw. Rodzice są poinformowani, że niedłu­go wrócę. To, co wydawało się raczej niemożliwe, niestety, stało się. Całuję rodziców, żegnam ich. Mama podaje mi kromki chleba i kawałek kiełbasy. Ojciec w ostatniej chwili podaje mi krótki kożuszek. On wie, że będzie tam na zmianę zimno i gorąco. Widzę łzy w ich bezradnych spoj­rzeniach. W ich oczach jednak nie ma nagany. Ojciec już przeszedł przez więzienie. W milczeniu wychodzimy z domu. Idę między dwoma nieżyczliwymi, potężnymi cywilami. Dawid między Goliatami. Szybko mijamy Rynek, przechodzimy ulicą Dąbrówki i następnie skręcamy w Laubitza. Zbliżamy się do gmachu PUBP. Wkładam rękę do kieszeni spodni, by wyjąć chus­teczkę do nosa. Ogarnia mnie przerażenie. W kieszeni tkwią dwa naboje do KBKS. Szczyt głupoty i braku wyobraźni. Trzymam je w ręku. Skręcamy drogą przez trawnik. Jest ciemno W ostatniej chwili, kilka metrów przed wejściem, upuszczam te kompromitujące dowody rzeczowe na trawę. Upadają cichutko. Co za ulga. Po chwili zamykają się za mną pierwsze z tak wielu odtąd zamykanych z łoskotem drzwi. Trzask zamków i rygli. Stąd nie ma wyjścia.

Od wspomnień zupełnie osobistych pora przejść do historii najważ­niejszych dwóch tygodni, które wstrząsnęły nie tylko naszą grupą zaprzysię­żonych, ale całym "Chrobrym", które było przecież gniazdem tej "nieprawomyślnej" afery politycznej.......”